Ze volgden haar naar het dek. Alle rook en de huizen waren verdwenen, en het schip was in een grote ruimte van zee zeer fris en helder, hoewel bleek in het vroege licht. Ze hadden Londen op de modder laten zitten. Een zeer dunne lijn van schaduw taps toelopend aan de horizon, nauwelijks dik genoeg om de last van Parijs te verdragen, die niettemin op het rustte. Ze waren vrij van wegen, vrij van de mensheid, en dezelfde opwinding over hun vrijheid liep door hen allemaal.

Het schip voer gestaag door kleine golven die tegen haar sloegen en dan bruisten als bruisend water, een kleine rand van belletjes en schuim aan beide kanten achterlatend. De kleurloze oktoberhemel boven was dun bewolkt als door het spoor van houtvuurrook, en de lucht was heerlijk zout en fris. Het was inderdaad te koud om stil te staan. Mevrouw Ambrose nam haar arm tussen die van haar echtgenoot en terwijl ze wegliepen, kon men aan de manier waarop haar schuine wang zich naar de zijne toedraaide, zien dat ze iets persoonlijks te vertellen had.